Kao poseban pokret ili škola književne kritike, ekokritika je počela da se razvija tek devedesetih godina dvadesetog veka. Naročito u početnoj fazi, ona je bila stecište isključivo američkih kritičara i bila je ograničena na bavljenje američkom književnošću. Kao ozbiljni zagovornici svoje teorije, koji pretenduju na prikazivanje i verifikaciju svojih rezultata, ekokritičari su osnovali svoju organizaciju ASLE (Association for the Study of Literature and Environment – Društvo za proučavanje književnosti i životne sredine), ali i svoj stručni časopis ISLE (Interdisciplinary Studies in Literature and Environment – Interdisciplinarno proučavanje književnosti i životne sredine).
Sama reč ekokritika predstavlja neku vrstu poluneologizma. Prefiks eko- predstavlja skraćenicu za ekologija, koja za predmet svog interesovanja ima proučavanje medjusobnih odnosa svih živih bića u njihovom prirodnom okruženju, kao i njihove odnose i veze sa tim istim okruženjem. Reč je oA proučavanju književnosti i životne sredine tj. ekokritika proučava kako se u književnosti ili književnim delima reflektuju odnosi čoveka i fizičke sredine u kojoj on živi. Reč je, očigledno, o interdisciplinarnom proučavanju, koje predstavlja neuobičajeno kombinovanje jedne prirodne i jedne humanističke discipline. Taj neverovatan spoj (ili interdisciplinarnost) fizičkog i duhovnog može se videti u terminologiji dve nauke, ekologije i ekokritike, koje se udružuju u cilju očuvanja i opstanka čoveka.
Ključne reči:
bakar, akumulacija, dostupnost, zemljište vinograda