Vol.3, No 1, 2005 pp. 1-15
UDC
341.42:342.4
CONSTITUTIONAL COMPETENCE FOR CONCLUSION
AND ENACTMENT OF INTERNATIONAL TREATIES
Momir Milojević
Belgrade
Questions of international relations rarely found its place in constitutions because it was considered that the foreign policy represents the freedoms of acting which does not bear legal limitations. However, when the politics was submitted to certain legal rules it was considered that it belongs to in the exclusive jurisdiction of a state in which other states and international community are not allowed to interfere. Today this standpoint is in a large measure changed, but has not been completely abandoned. Turning point are four French revolutionary Constitutions in which one can find provisions about the ratification of international conventions. This example was followed by the other state among which Serbia and Yugoslavia . In constitutions of European states in XIX and XX century one can notice enough similarities in respect of many solutions among which are conclusions of international conventions.
The widened jurisdiction of republics sets up the question of executions of international conventions. Constitutions usually pass or arrange indirectly this question. Therefore one should often start from the content of international conventions and obligations the state. International law imposes obligations only to a state and makes it responsible for the non-fulfillment of international obligations regardless it internal organization.
Key words: International law, constitutional charter, how to conclude international treaty, council of minister, human rights, international treaty implementation, international organization, international treaty conclusion, legal act, national law, legal system, how to ratify international treaty, Vienna convention, head of a state, foreign policy, national assembly, state representation.
USTAVNA NADLEŽNOST ZA ZAKLJUČIVANJE I IZVRŠAVANJE UGOVORA
Pitanja međunarodnih odnosa su retko nalazila mesto u ustavima država zato što se smatralo da spoljnja politika predstavlja izraz slobode delovanja koja ne trpi pravna ograničenja. Međutim, i kada je politika podvrgnuta izvesnim pravnim pravilima smatralo se da spada u isključivu nadležnost država u koju druge države i međunarodna zajednica ne smeju da se mešaju. To gledište je danas u velikoj meri izmenjeno, ali nije sasvim napušteno. Prekretnicu su predstavljala četiri francuska revolucionarna ustava u kojima se nalaze u odredbe o ratifikovanju međunarodnih ugovora. Taj primer su sledile druge države među kojima Srbija i Jugoslavija. U ustavima evropskih država u XIX i XX veku se može zapaziti dosta sličnosti u pogledu mnogih rešenja među kojima je zaključivanje međunarodnih ugovora.
Proširena nadležnost republika postavlja pitanje izvršavanja međunarodnih ugovora. Ustavni akti to pitanje mimoilaze ili uređuju posredno. Zato se često mora polaziti od sadržine međunarodnih ugovora i obaveza država. Međunarodno pravo nameće obaveze samo državi i nju čini odgovornim za neispunjavanje međunarodnih obaveza bez obzira ne njeno unutrašnje uređenje."
Ključne reči:
Međunarodno pravo, ustavna povelja, kako zaključiti međunarodni ugovor, veće ministra, ljudska prava, primena i zaključenje međunarodnih ugovora, međunarodne organizacije, pravni akt, nacionalno pravo, pravni sistem, kako ratifikovati međunarodni ugovor, Bečka konvencija, šef države, spoljna politika, Skupština, predstavljanje države, kratak ustav, normativan ustav, demokratski ustav, čvrst ustav, moderan ustav.
