Vol.3, No 1, 2004 pp. 87 - 96
UDC 82.09+[82:001.8]
REMEMBERING AND DISMEMBERING:
DERRIDA'S READING OF LEVI-STRAUSS
Lena Petrović
Faculty of Philosophy, Niš, Serbia and Montenegro
The excitement about poststructural theories has subsided, yet a proper critical assessment of their significance is still lacking. In order to question  the revolutionary potential still  attributed to deconstruction, I propose a close reading of Derrida's deconstruction of Levi-Strauss in his 'Structure, Sign and Play in the History of Human Sciences'. My  purpose is to draw attention to the ways in which Derrida, the champion of difference, ends up by re-affirming a thoroughly repressive logic of the same, a gesture which, in my opinion, makes Derrida guilty of the Eurocentrism of which he accuses Levi-Strauss. I will argue further that  his radical suspicion and injunction against reminiscence are comparable to a forced conversion recorded in the myth of Orpheus. The dismemberment of Orpheus may  be understood as an outward projection of the violent interruption of his mourning for the past, of the  inner fragmentation resulting from forgetting, and Derrida's  recommendation of  free-play, like  all other poststructuralist endeavors to 'de-originate'  the individual, are the latest version of this ancient cultural crime.
IZMEĐU SUMNJE I SEĆANJA: DERIDA VS. LEVI-ŠTROS
Poststrukturalističke teorije gube  prestiž koji su donedavno uživale, ali je pitanje o njihovom kulturološkom značaju još uvek otvoreno. Autori koji im pripisuju revolucionarna stremljenja i potencijal još uvek su u većini.  Cilj ovog rada je da preispita opravdanost ovih ocena kroz kritičko poređenje dva interpretativna postupka, odnosno dve hermeneutičke škole, kako ih je nazvao Pol Riker: Deridine 'škole sumnje' i Levi-Štrosove 'škole reminiscencije'. Analiza dekonstrukcije kojoj je u svom poznatom eseju 'Struktura, znak i igra u diskursu humanističkih nauka', Žak Derida podvrgao antropologiju Levi-Štrosa, otkriva, po mišljenju autora, neuspeh radikalne epistemološke sumnje - (čije apriorno utvrđeno ishodište, de(kon)strukcija, ne predviđa trenutak novog utemeljenja značenja) - da ponudi validnu kritiku istorije zapada, a još manje ukaže na mogućnosti prevazilaženja postmoderne krize identiteta. Naprotiv, Deridina hermeneutika sumnje i tabuisanje romantičarske nostalgije podseća na prinudnu promenu vere koja je ozakonila logocentričnu civilizaciju, i koju, po autorovom mišljenju, beleži mit o Orfeju. Komadanje Orfejevog tela može se shvatiti kao simbolički ekvivalent prekinutog sećanja, mentalne fragmentacije usled nasilno izazvanog zaborava; a slobodna igra, kao i svi slični pokušaji poststrukturalističkih teoretičara da čoveka liše svesti o poreklu i svrsi, moderna  verzija ovog davnog kulturnog zločina.